n a m n a m نوشته‌هایی درباره‌ی هر چیزی به ویژه حقوق بشر و امنیت دیجیتال

آقا این چه وضعشه؟؟؟ آدم دیگه نمی‌تونه سئوال هم بپرسه.

ما یه غلطی کردیم به دستور حضرت مریم تصمیم گرفتیم که یه دستی به سر و گوش این سایت بکشیم. درسته که ما همه‌ی کارامون یه جور دیگه هست و بعد از عید می‌خواستیم این کار رو بکنیم ولی خوب خودش یه اقدام انقلابی برای ما شیرازی‌ها هست که یه همچین تصمیمی گرفتیم. یه ایمیل زدیم به همونایی که بهشون اطلاعات می‌فروختیم و گفتیم که یه کمکی به من بدبخت بی‌چاره بکنید وگرنه این حضرت مریم دودمان من و شما و … رو به باد می‌ده.

آقا من اینو فرستادم، به یه چشم به هم زدن جواب اومد که “ای جاسوسای بی عرضه! ای وطن فروشای احمق! ای …ها! [1] آخه چرا کار نمی‌کنین؟ چرا این perspip این قدر بی در و پیکره؟ من باید جواب این عوضی شیرازی رو بدم؟ پس شما جاسوسای بی عرضه با چمدونای پولی که ما براتون می‌فرستیم چی کار می‌کنین؟”

آقا ما رو می‌گی دست و پامون می‌لرزید، عین ویبره‌ی تلفن همراه حضرت مریم که اونو از حراجی عتیقه‌های موزه‌ی لوور پاریس خریده. کلی به خودم لعنت فرستادم که آخه می‌رفتین یه سایت می‌خریدین تا این همه دردسر نکشین. [2] آخر جوابش هم نوشته بود که آقای محترم شیرازی (علی جان) من خوشحال می‌شوم که به شما جواب بدم و … در آخر هم یک پوشه (فایل) به پیوست ارسال کرده بود با این موضوع که: مایه‌ی خجالته که سایت شما به طور میانگین روزی 5 بازدیدکننده داره و آمار و نمودار و داده‌های تحلیلی برای آمار و … فرستاده بود تا ما از خجالت آب شیم و البته می‌دونید که ما رو اصولاً با خجالت ساختن. پوستمون کلفته داداش! حرفی هست؟

بله. و این شد که بنده در جوابی شدید اللحن به این آقای خیلی خیلی محترم خارجی که قصد داشت با اغفال ما به اطلاعات مهمی در مورد مسائل نظامی و توان هستی ایران دست پیدا کنه تا با فروش اونا به آمریکا باعث جنگ با ایران بشه، بگم که: کور خوندی داداش! ما یه دادسرا داریم که خیلی زود می‌فهمه که شما می‌خواین چی‌کار کنین و با پیش‌بینی‌هاش جلوی حمله‌ی آمریکا رو بگیره. من و تمام ایرانیان به داشتن چنین ارگان‌هایی در کشورمون افتخار می‌کنیم که برای جلوگیری از فروش اطلاعات و صد البته برای تقویت جامعه‌ی مدنی دست به یه همچین کارایی می‌زنن. بعدش هم تکبیر فرستادم و گفتم: مرگ بر “ضد ولایت فقیه”

در زیر گزیده‌ای از متن ارسالی آقای خارجی که ما رو تهدید کرده بود و جواب دندان شکن من رو به اون براتون می‌ذارم:

اون:

For instance, today I had to answer personally by mail to Ali in Shiraz on the DB restoration. It’s a shame that we cannot use the site to share that type of technical info. (Ali, this is not against, you! it’s always a pleasure to help :) )

This is not the first time we push the alarm button for this site (re-read the mails since Dec-06), and we are really afraid that the current difficult situation for ICTRC would give the coup de grace to that project.

من:

the cause of asking my question to u is i know u more than Jadi, Masoud, Mahboobeh and farnoosh. i never seen them and u too. but i only speak them in online meeting that only spoke about job…. and i ask my question to u in future and if u don’t want to answer i try to connect to them. lol

i want to work on perspip voluntary, if ICTRC can stay legally or not. but i don’t know what i must do because i don’t know SPIP as i should. i think the main problem of us is bad management in PERSPIP. it was main problem of Shiraz and Tehran’s team that we wanted to solve but ICTRC closed. i think if we need a leader that s/he no in PERSPIP and know SPIP we can work better.

[2] می‌دونید که… بله ما به هر حال روزی یه چمدون پول از اون ور آب برامون می‌ی

راستش را بخواهید عنوان این مقاله را از پستوی کتابی با نام «ماکیاولی و اندیشه‌ی رنسانس» انتخاب کردم که موضوع آن ماکیاولی و ماکیاولی‌گرایی است. البته سوء تفاهم نشود، من را چه به سیاست و ماکیاولی و گرایش و … . البته همین‌جا اعتراف می‌کنم که من گرایش دارم. راستش را بخواهید مجبور بودم برای ادامه‌ی تحصیل یک گرایش انتخاب کنم و من هم ریاضی کاربردی را انتخاب کردم و اگر می‌دانستم که قرار است این‌جوری بشود عمراً گرایش پیدا می‌کردم. بگذریم. خیلی وقت هست که از اوضاع و احوال اسپیپ بی‌خبرم. چند وقت پیش شنیدم که از وخامت اوضاع چند روزی را در کما گذرانده است. به هر حال من وظیفه‌ی انسانی خودم دانستم که به جای رسیدگی به اوضاع یوم‌الله دهه‌ی فجر به این رفیق قدیمی سری بزنم و از حال و احوالش با خبر بشوم.

رفتم ولی چه رفتنی، به گور می‌رفتم بهتر بود. حضرت مریم دمار از روزگار بی‌روح ما در آورد و مادرمان را به عزا نشاند. یکی نیست بگوید که بی انصاف دستت به من نمی‌رسد چرا مادرم را داغ‌دار می‌کنی؟ چنان بلایی به سرم آورد که هنوز هم موقع گذشتن از حوالی این بزرگوار چونان آفتاب‌پرست رنگ عوض می‌کنم و رویم به دیوار… به هر حال چند روزی است که برای یادآوری خاطرات کودکی از کهنه و پوشک استفاده می‌کنم، مبادا که…

از مقدمه به متن سری بزنیم تا بگویم که این الاهه‌ی مقدس، این والامقام، این شیر زن، این اسطوره‌ی محبت و رحم و عطوفت، این دریای بی‌کران لطف چه بر سر این مفلوک بی سر و پا آورد: روزی آن بزرگوار والامقام مرا چون یک کنیزک بی‌همه‌چیز فراخواند و گفت:

ای برده! برایت نقشه‌ها کشیده‌ام.
جانم به فدای رئیس، من چند روزی را باید به شهر بروم. این حقیر را معذور کن. از جای خود برخاست و با نگاهی سرشار از خشم و عطاب ادامه داد:
تو ناچیز حقیر برای من تعیین تکلیف می‌کنی؟ سعی کردم با لحنی متملقانه او را از موضوع خارج کنم. به همین خاطر با سری پایین و فکی آویزان و لحنی مرتعش گفتم:
والا مقام! مرا چه به این کارها؟ یادتان هست که آن روز ماشین مبارکتان، آن مرسدس بنز متالیک را شستم.
همان روز که یادت رفت داخل اگزوزش را پاک کنی؟
بله قربان. همان روز که شما بر سر من منت گذاشتید و به خاطر این کوتاهی فقط دو روز از سقف آویزانم کردید.
خب که چی؟
لطفی کنید و به این حقیر بی‌بضاعت دو، سه روزی مرخصی بدهید. راستش را بخواهید پدرم مریض است، مادرم طلاق گرفته و خواهرم از شدت فقر مثل یک برگ کاغذ شده است، برادرم برای یک لقمه نان حلال شب تا صبح را سر چهارراه سینما سعدی قرآن و دعا می‌فروشد و من هم که اینجا در خدمت شما هستم. [1]

اشکش را درآوردم تا توانستم دو روزی را مرخصی بگیرم. خوشحال و شادمان از شهرستان به سمت شهر [2] حرکت کردیم. تصمیم گرفتیم فرصت را غنیمت شمرده و به انجام امور بپردازیم و اگر هم وقت زیاد آوردیم به اسپیپی‌های عزیز سری بزنیم. صبح تا شب را مثل سگ دویدیم و کرایه تاکسی دادیم. آن‌قدر دادیم که جانمان به لب رسید و فریاد برآوردیم که:
اوی عامو! می این‌جو سر گردنه هس که ای‌جوری ما رو می‌چرزونین؟
نه داداش! این‌جا تهرونه. حالیته؟ از آن‌جا که شهرنشینان محترم، گه‌گاه بر دیدگان نادیده‌ی شهرستانی‌ها منت می‌گذاند و آن‌ها را به شهر راه‌ می‌دهند و امکان گذاردن بیش از یک منت وجود ندارد، ما مجبور شدیم شب را در پارکی بگذرانیم. می‌چرخیدیم و سگ‌لرز می‌زدیم تا این‌که همشهری‌ای را دیدیم. از تعجب دو تا شاخ به اندازه‌ی بوفالوی آمریکایی روی سرم سبز شده بود. در دل زمزمه می‌کردم:
ای بابا! این که رفیق شفیق خودمونه. مگه نه این‌که اومده بود برای کار و زندگی، این‌جا چی کار می‌کنه؟ یعنی اونم به اوضاع ما دچار شده. خیلی با احتیاط شروع کردم به سئوال پرسیدن:
چه خبرا؟ تو هم اومدی قدم بزنی؟
نه، من اومدم این‌جا دنبال تو.
من؟ من دارم می‌رم هتل. یه کم خسه بودم، گفتم بیام یه قدمی بزنم. اصلاً اصرار نکن که نمی‌شه. خلاصه ما ضایع شدیم، در حد تیم ملی. از آن‌جا که کلاغ قصه‌ی ما اصلاً فارسی سرش نمی‌شود و هنوز نتوانسته راه خانه‌اش را پیدا کند این قصه ادامه دارد… ادمه‌ی قصه برای n شب دیگه. فعلاً برین لالا…

راستش را بخواهید من از وفور جلسات شادمان شدم و از شوق ازدیادشان سری به دارالرحمه [1] هم زدم. طی چهار روز [2] سه جلسه ی حداقل 2ساعته داشتیم که به قولی “کله ی مبارکمان سوت کشید”. از همه بد تر روز جمعه بود. من باب فعالیت در perspip جوی به بزرگی 10000 اتمسفر این بنده ی حقیر را فراگرفته بود و از فرط اشتیاق “دامن از دست برفت” و از صبح پنجشنبه تا ساعت 6 صبح جمعه سر را در مانیتور فرو برده و هی دانلود می کردم و هی آپلود و هی می نوشتم که: “ای اسپیپ قهرمان, همیشه پیشم بمان”. خستگی بر من مسطولی شد و مرا به رویا برد. در رویا بودم که صدایی مرا فراخواند. دیدم که حضرت مریم [3] است. فلفور دست و پایم را جمع کردم و از روی ارادت [4] سری خم کردم و با چاشنی “صبح بخیر, رئیس” و لبخندی موذیانه ابراز ارادت کردم. ایشان هم چون همیشه سر این بنده ی حقییر را بی منت نگذاشته و با “چوب دستی مستشا مانندی” آن چنان بر فرق سر مبارکمان کوبیدند که همچنان سوتی بسا بلبلی می کشد. به هر حال گذشت و ما یادمان آمد که راس ساعت 9 کارگاهی با موضوع SPIP داریم و کلی امر و اوامر در روز چهارشنبه شده بود که می بایست انجام می دادم. به زمان جرقه ای خود را به محیط کارگاه رساندم و مشغول اطاعت اوامر شدم که ناگهان صدای زنگ بگوش رسید. استاد شهاب [5] با لبخندی ملیح سلام گفت و رو به رویم نشست. من باب احوال پرسی از اوضاع و احوال پرسید. هر آنچه که اتفاق افتاده بود را گفتم، شاید که مرهمی بر دردم باشد. این گونه که نشد هیچ، با تصمیمی متحیر عقولانه مرا از سقف نگاهش آویزان کرد به طوری که از شدت ترس و حقارت کنج میز را گزیدم و چند صباحی آنجا ماندم. بالاخره گذشت و گذشت و گذشت تا این که اینترنت سر در هوا به زمین خورد و بر انباشته ی بدبختی هایم افزود. استاد شهاب چنان نگاه عاقل اند سفیه ای به من کرد که از شدت ضعف چند لحظه ای را در کما به سر بردم. به محض هوشیاری اوضاع را پیگیر شدم و با تحقیق و نفحص فراوان به خرابی سیستم مخابرات رسیدم. گزارش را به حضرت مریم و استاد شهاب دادم. داشتم کمی آرام می شدم که … بگذریم. که هر چه از فلاکتم بگویم کم است و کم لطفی ای است به مفهوم “بدبختی”. خلاصه شب شد و با خستگی چند روزه مرا به صلابه ی جلسه ای 3 ساعته کشیدند. آن چنان بر روان ناپاکم تاختند که از روی استیصال درخواست رفتن به دستور جلسه ی بعد را دادم. با هزار عجز و لابه پذیرفتند که دست از سر کچل شده ی من ناچیز بردارند. برداشتند، اما چه برداشتنی… گیر روی گیر که تو رو چه به SPIP و از این جور واژگان. [6] به هر حال با هر بدبختی ای که بود آن جلسه را هم به اتمام رساندیم و نوبت به شنبه رسید. لازم به توضیح است که ما از فرط علاقه به تکنولوژی هر روز یک قر و قمیش تازه می آییم و هی وفور آن را تجربه می کنیم. این بار از مرز اینترنت ADSL و شبکه ی بی سیم و … گذشته و چت بازی را تجربه می کردیم. “مسعود” نامی مدام پاپی من شده بود که این دوربین 150000 تومانی ای که برایتان خریده ام کجاست. من از همه جا بی خبر هم آن را به جفری [7] ارجاع دادم. خلاصه تا آمدن جفری این “مسعود” نام از همه جا بی خبر دهان مرا … [8] کرد. جفری آمد و مرا نجات داد. زنگ زدم به “مسعود” نام مذکور و رسیدن دوربین را گزارش دادم ولی ایشان با عصبانیت تمام از بنده امضاء می خواستند. هر چه به مخیله ی خود فشار آوردم نفهمیدم که دوربین چه ربطی به امضاء دارد. خلاصه گذشت و از سر همان علاقه ی فوق الذکر به تکنولژی رفتیم تا چت تصویری بکنیم. ما [9] دوربین را وصل کردیم و شروع کردیم به غیبت و نقشه کشیدن برای آن طرفی ها [10] بودیم که تماس گرفتند و گفتند باشد برای فردا. ما هم خوشحال و خندان رفتیم سراغ امورات جاری. در حالت کیفور کنسلی جلسه بودیم که ستون های پنجم و ششم مان در آن طرفی ها خبر دادند که خیط شدید، ما صداتون رو شنیدیم. حضرت مریم با عصبانیت به من گفت که “ما حرف بدی زدیم؟” من که از شدت ترس سفید شده بودم گفتم “شما که از دهان مبارکتان جز سخن شهد و شکر چیزی بر نمی اید. این بنده ی حقیر بودم که هی می گفتم … خلاصه این بار هم با هزار بدبختی گذشت و یکشنبه شد و روز از نو روزی از نو. این بار چنان مات و مبهوت تکنولوژی بودیم که جلسه با n ساعت تاخیر برگزار شد. تاخیرش “بخورد تو سر من بی بضاعت”. چنان محو تماشای تکنولوژی بودم که پاک یادم رفت. [11] دعوایی شد که نگو و نپرس. آن چنان گفتگویی بین دوستان در گرفت که گوشه ی سمت چپ تصویر واژه ی 12- با رنگ قرمز چشمک می زد و هی مجری برنام از گفتمان و اخلاق و دموکراسی و صلح جهانی و … حرف می زد. خلاصه سر مبارکتان را درد نیاورم. آن چنان خون و خون ریزی ای شد که … [12] بعدش … [13]