راستش را بخواهید من از وفور جلسات شادمان شدم و از شوق ازدیادشان سری به دارالرحمه [1] هم زدم. طی چهار روز [2] سه جلسه ی حداقل 2ساعته داشتیم که به قولی “کله ی مبارکمان سوت کشید”. از همه بد تر روز جمعه بود. من باب فعالیت در perspip جوی به بزرگی 10000 اتمسفر این بنده ی حقیر را فراگرفته بود و از فرط اشتیاق “دامن از دست برفت” و از صبح پنجشنبه تا ساعت 6 صبح جمعه سر را در مانیتور فرو برده و هی دانلود می کردم و هی آپلود و هی می نوشتم که: “ای اسپیپ قهرمان, همیشه پیشم بمان”. خستگی بر من مسطولی شد و مرا به رویا برد. در رویا بودم که صدایی مرا فراخواند. دیدم که حضرت مریم [3] است. فلفور دست و پایم را جمع کردم و از روی ارادت [4] سری خم کردم و با چاشنی “صبح بخیر, رئیس” و لبخندی موذیانه ابراز ارادت کردم. ایشان هم چون همیشه سر این بنده ی حقییر را بی منت نگذاشته و با “چوب دستی مستشا مانندی” آن چنان بر فرق سر مبارکمان کوبیدند که همچنان سوتی بسا بلبلی می کشد. به هر حال گذشت و ما یادمان آمد که راس ساعت 9 کارگاهی با موضوع SPIP داریم و کلی امر و اوامر در روز چهارشنبه شده بود که می بایست انجام می دادم. به زمان جرقه ای خود را به محیط کارگاه رساندم و مشغول اطاعت اوامر شدم که ناگهان صدای زنگ بگوش رسید. استاد شهاب [5] با لبخندی ملیح سلام گفت و رو به رویم نشست. من باب احوال پرسی از اوضاع و احوال پرسید. هر آنچه که اتفاق افتاده بود را گفتم، شاید که مرهمی بر دردم باشد. این گونه که نشد هیچ، با تصمیمی متحیر عقولانه مرا از سقف نگاهش آویزان کرد به طوری که از شدت ترس و حقارت کنج میز را گزیدم و چند صباحی آنجا ماندم. بالاخره گذشت و گذشت و گذشت تا این که اینترنت سر در هوا به زمین خورد و بر انباشته ی بدبختی هایم افزود. استاد شهاب چنان نگاه عاقل اند سفیه ای به من کرد که از شدت ضعف چند لحظه ای را در کما به سر بردم. به محض هوشیاری اوضاع را پیگیر شدم و با تحقیق و نفحص فراوان به خرابی سیستم مخابرات رسیدم. گزارش را به حضرت مریم و استاد شهاب دادم. داشتم کمی آرام می شدم که … بگذریم. که هر چه از فلاکتم بگویم کم است و کم لطفی ای است به مفهوم “بدبختی”. خلاصه شب شد و با خستگی چند روزه مرا به صلابه ی جلسه ای 3 ساعته کشیدند. آن چنان بر روان ناپاکم تاختند که از روی استیصال درخواست رفتن به دستور جلسه ی بعد را دادم. با هزار عجز و لابه پذیرفتند که دست از سر کچل شده ی من ناچیز بردارند. برداشتند، اما چه برداشتنی… گیر روی گیر که تو رو چه به SPIP و از این جور واژگان. [6] به هر حال با هر بدبختی ای که بود آن جلسه را هم به اتمام رساندیم و نوبت به شنبه رسید. لازم به توضیح است که ما از فرط علاقه به تکنولوژی هر روز یک قر و قمیش تازه می آییم و هی وفور آن را تجربه می کنیم. این بار از مرز اینترنت ADSL و شبکه ی بی سیم و … گذشته و چت بازی را تجربه می کردیم. “مسعود” نامی مدام پاپی من شده بود که این دوربین 150000 تومانی ای که برایتان خریده ام کجاست. من از همه جا بی خبر هم آن را به جفری [7] ارجاع دادم. خلاصه تا آمدن جفری این “مسعود” نام از همه جا بی خبر دهان مرا … [8] کرد. جفری آمد و مرا نجات داد. زنگ زدم به “مسعود” نام مذکور و رسیدن دوربین را گزارش دادم ولی ایشان با عصبانیت تمام از بنده امضاء می خواستند. هر چه به مخیله ی خود فشار آوردم نفهمیدم که دوربین چه ربطی به امضاء دارد. خلاصه گذشت و از سر همان علاقه ی فوق الذکر به تکنولژی رفتیم تا چت تصویری بکنیم. ما [9] دوربین را وصل کردیم و شروع کردیم به غیبت و نقشه کشیدن برای آن طرفی ها [10] بودیم که تماس گرفتند و گفتند باشد برای فردا. ما هم خوشحال و خندان رفتیم سراغ امورات جاری. در حالت کیفور کنسلی جلسه بودیم که ستون های پنجم و ششم مان در آن طرفی ها خبر دادند که خیط شدید، ما صداتون رو شنیدیم. حضرت مریم با عصبانیت به من گفت که “ما حرف بدی زدیم؟” من که از شدت ترس سفید شده بودم گفتم “شما که از دهان مبارکتان جز سخن شهد و شکر چیزی بر نمی اید. این بنده ی حقیر بودم که هی می گفتم … خلاصه این بار هم با هزار بدبختی گذشت و یکشنبه شد و روز از نو روزی از نو. این بار چنان مات و مبهوت تکنولوژی بودیم که جلسه با n ساعت تاخیر برگزار شد. تاخیرش “بخورد تو سر من بی بضاعت”. چنان محو تماشای تکنولوژی بودم که پاک یادم رفت. [11] دعوایی شد که نگو و نپرس. آن چنان گفتگویی بین دوستان در گرفت که گوشه ی سمت چپ تصویر واژه ی 12- با رنگ قرمز چشمک می زد و هی مجری برنام از گفتمان و اخلاق و دموکراسی و صلح جهانی و … حرف می زد. خلاصه سر مبارکتان را درد نیاورم. آن چنان خون و خون ریزی ای شد که … [12] بعدش … [13]
پیام