عمو ویکی پیر می‌گه: «مزاحم اینترنتی یک سوء استفاده‌کننده از سامانه‌های الکترونیکی هست برای ارسال پیام‌های نا‌خواسته». ساده‌شده‌ی گفته‌ی عمو ویکی می‌شه این که یه کسی (البته اون آدم باید خیلی خیلی بی‌کار باشه. توضیح می‌دم) ور داره بی‌خود و بی‌جهت و معمولن برای تبلیغ به ملتی که نمی‌شناسدشون رایانامه بفرسته.
این‌ها چه جوری کار می‌کنن:
نخست بگم که چرا اینا آدم نمی‌تونن باشن. خب چون پیدا کردن رایانامه کار ساده‌ای نیست و در ضمن این کار با ۱۰۰ تا ۲۰۰ تا رایانامه به درد نمی‌خوره. یه بار یه تبلیغی دیدم که ۱۰۰۰۰ تا رایانه رو می‌فروخت ۲۰۰۰۰ تومان… پس باید کار پر سود و ساده‌ای باشه. از موضوع دور شدیم. این نرم‌افزارها توی جاهایی که احتمال می‌دن رایانامه وجود داشته باشه می‌گردن و رایانامه‌ها رو ذخیره می‌کنن. پس اگه شما فرم نمایش رایانامه‌تون رو از حالت معمولی تغییر بدید اونا دیگه نمی‌تونن رایانامه‌ی شما رو پیدا کنن، چه برسه به ذخیره و فروش و ارسال رایانامه‌ی مزاحم. برامی نمونه:
[email protected] ==> XXXX [at] gmail [dot] com یا XXXX (at) gmail (dot) com یا XXXX {at} gmail (.) com یا …
اما اگه این مزاحم‌ها اونقدر پیشرفته باشن که تمام این حالت‌ها رو در نظر بگیرن چی؟؟؟؟
خب این‌جا هست که یه آدم خلاق (اوژ ریچارد، متولد فرانسه و به گفته‌ی خودش ۳۷۰۱۸ ساله) این ایده (scr.im) به ذهنش می‌رسه که اگه برای رایانامه‌ها هم یه کد امنیتی (Captcha یا Anti-spam) بذاریم اون وقت احتمال سرقتش کم می‌شه.
خودش درباره‌ی دلیل این کارش می‌گه: «انجام این کار برام لذت‌بخش هست و در حقیقت یک بار می‌خواستم رایانامه‌ام رو تو توییتر به اشتراک بذارم اما هیچ راه پیدا نکردم که راضی‌ام کنه.»
اما این تارنما چه جوری عمل می‌کنه:
خیلی ساده هست. خودتون ببینید. این رایانامه‌ی منه.
پیام