n a m n a m نوشته‌هایی درباره‌ی هر چیزی به ویژه حقوق بشر و امنیت دیجیتال

روایت نخست:

ساعت رو نگاه می‌کنم، حدود ۱۲:۱۰ دقیقه هست. یعنی دیر شده. با سرعت خودم رو جمع و جور می‌کنم که به پرواز برسم. ظرف ۲۰ دقیقه همه چی رو مرتب می‌کنم و سعی می‌کنم خودم رو به اتوبوس ۱۲:۴۵ دقیقه برسونم. دم در با چمدون سنگین‌تر از حد انتظار مواجه می‌شم. فکر می‌کنم که چه‌جور می‌شه با یه کوله‌پشتی، یه چمدون معمولی و یه چمدون بزرگ و غیر طبیعی خیلی سریع مسیر خونه تا ایستگاه رو برم. با تمام توان و دقت سعی می‌کنم خودم رو به پایین ساختمون برسونم. ادامه‌ی نوشته

بحث این نوشته درباره‌ی شیوه‌ی نوشتن و پاس داشتن فارسی نمی‌باشد. قصد بر باز کردن بحث استفاده از همزه یا «ی» برای حالت «مضاف کلمه‌های مختوم به های غیر ملفوظ» نیست. نمی‌خواهیم حرفی از حذف «های غیر ملفوظ در الحاق به یای مصدری» به میان بیاید. مسئله‌ی مورد بحث این نوشته ساده‌تر از دعوای قدیمی فرهنگ‌ستان زبان و ادب فارسی با اهالی فرهنگ و ادب است. مسئله کم‌رنگی قلم و شکل نوشتار فارسی در دنیای دیجیتال است و این مهم فارغ از دستور زبان فارسی است. پس بهتر است درستی «خانه‌ی ما» یا «خانهٔ ما» و بحث «همیشه‌گی» یا «همیشگی» و این دست بگومگوهای ادبی را به اهلش بسپاریم و حرف از مهجور ماندن نویسه‌ها و علامت‌های فارسی در دنیای مجازی را پیش بکشیم. بیاید ببینیم نویسه‌های «ك» با سرکش رویش، «ي» با دو نقطه زیرش، «ء»، «ؤ»، «ئ»، «أ»، «ة» و علامت‌های غیر فارسی چه طور سر از زندگی روزمره‌ی ایرانیان درآورده‌اند و چه نقشی بازی می‌کنند که حتا روزنامه‌نگاران –به عنوان کسانی که لحظه‌ها را با نویسه‌ها و واج‌ها و کلمه‌ها می‌گذرانند- از آن غافل‌اند:

روسي

هياتهاي روسي و چيني از هتل كوبورگ محل مذاكرات خارج شدند. روز كاري آنها گويا تمام شده
— Amir Paivar (@amirpaivar) July 17, 2014

ادامه‌ی نوشته