یه نماهنگ به نام، «به نام زن» از یه خواننده به نام «فریناز». جالبه… منو یاد جمله‌ی معروف نویسنده‌ی کتاب جنس دوم (سیمون دوبووار) می‌اندازه که می‌گه: «زن، زن نبود. زن شد». درسته، اگه من مدعی حقوق زنان هستم دردی رو از اونا دوا نمی‌کنه. اگه من به خاطر مجله‌ی «هستیا» بارها و بارها تهدید شدم و تحقیر، دردی رو از مشکل‌های زنان حل نمی‌کنه. یادمه شماره‌ی 2 یا 3 هستیا که منتشر شد، یه خانم دانشجویی بهم گفت که ما هیچ مشکلی نداریم. یادتون باشه که وقتی تبعیض نهادینه بشه، رفع اون می‌شه جلوی مردم وایسادن و حقشون رو ضایع کردن. زنان جامعه‌ی ما تا وقتی با مشکل بر نخوردن، درکی از این تبعیض ندارند. خیلی از اونا تنها مشکل فعلی خودشون رو مسئله‌ی پوشش یا خیلی مسئله‌های پیش پا افتاده‌ی دیگه می‌دونند. به قول یه دوست خوب و فعال تو این زمینه (مریم بهرمن)، در مورد کمپین می‌گفت ما با این کارامون داریم اوضاع زندگی زنان رو بیشتر به هم ریخته می‌کنیم تا سر و سامان بدیم . اوضاع اونا مانند آدم‌هایی هست که خواب هستند و ما با سر و صدای وحشت‌ناکی اونا رو از خواب بیدار می‌کنیم و می‌گیم فلان کار رو بکن. اونم گیج و منگ یه کاری می‌کنه و بعد می‌بینه اوضاع بهتر نشد که نشد. بابا مشکل زنان نه دولت هست، نه اسلام و نه … . مشکل خود زن هست. من به عنوان یه فعال تو این زمینه نه به کمپین معتقدم (یه روز کامل می‌نویسم چرا) و نه با شعارهای کسانی مثل شیرین عبادی (هر چند که اگه اون و تلاش‌هایش نبود هیچ حرکتی شکل نمی‌گرفت). مشکل فرهنگی هست رفقا. فرهنگی…
آذر ۸, ۱۳۷۸ |
بدون پیام
بدون پیام 
